Nepal
Blijf op de hoogte en volg Dorine
05 Maart 2014 | Nepal, Pokhara
Lieve allemaal,
Een nieuw land: Nepal. Het is hier absoluut anders dan in Thailand en Laos. Na een prima vlucht via Kuala Lupur kwamen we aan op het vliegveldje dat een stuk primitiever bleek dan het moderne en grote Bangkok. Bij aankomst moesten we een immigratie formulier invullen. Iedereen drong om bij de papiertjes te komen en t was een enorm gekrioel om de tafels heen. Vervolgens langs de paspoort controle; er stond een rode lijn waarachter je op je beurt moest wachten, maar toen mijn paspoort gecontroleerd werd en Peter achter de lijn stond te wachten, stonden er ineens een stuk of zeven Nepalezen om mij heen die zo snel mogelijk, liefst tussen mijn papier werk in, geholpen wilden worden. Op mijn visum stond niet tot wanneer die geldig was (alleen dat t 6 maanden na uitgifte was) dus dat zorgde voor wat verwarring bij de man achter de balie en hij liep weg met mijn paspoort (!). Gelukkig bleef hij in zicht en kwam al snel terug en alles bleek in orde en ik mocht t land in. Ook bij Peter ging alles goed. Toen naar de bagage band voor onze tassen. De band stopte regelmatig met bewegen en op een bepaald moment leken er geen nieuwe tassen meer te komen, terwijl er nog veel mensen stonden te wachten. Iemand kwam vertellen wat er aan de hand was, maar helaas was ons Nepalees nog niet zo goed. Een vriendelijk man vertaalde voor de westerlingen: 72 tassen waren helaas in Kuala Lumpur achter gebleven. We moesten de barcodes van de stickers van de tassen laten afstrepen op een lijst en dan de volgende dag terug komen om 12:40, wanneer er weer een vliegtuig uit Kuala Lumpur aan zou komen. Wij baalden enorm; dat is niet echt wat je wil horen als je na 7 uur vliegen om 23:30 lokale tijd op een vliegveld staat. Het was echter niet anders en ook het af laten strepen van de barcodes ging gepaard met ontzettend gedrang bij de kleine balie. Ik besloot er echter vol voor te gaan en binnen 2 minuten konden we, helaas zonder tassen, naar buiten. Daar stond iemand met mijn naam op een bordje! (raar gezicht, nooit eerder gehad) Hij reed ons naar het hostel dat we op aanraden van Els hadden geboekt. Het bleek dat tassen regelmatig later kwamen en dat dat altijd goed kwam.
Kathmandu gaf geen goede eerste indruk. Het was midden in de nacht en het leven stopt daar rond 23:00, dus alles was donker (er is ook niet de hele dag stroom). De ATM's waar we langs gingen om Nepalese rupees te pinnen werden bewaakt, wat ook geen veilig gevoel gaf. In t hostel werden we gelukkig vriendelijk ontvangen door een slaperige man en de kamer was GEWELDIG: het bed was heerlijk zacht en de dekens (die we nu eindelijk weer nodig hadden) waren dat ook. Ondanks de tassenstress hebben we erg goed geslapen. Dat kon ook komen doordat we de laatste nacht in Bangkok een buurman hadden die om de paar uur ineens z'n licht aan deed, ging rondscharrelen en weer t licht uit deed; niet erg fijn aangezien zijn raam recht tegenover t onze was en de gordijnen dun waren.
Na de heerlijke nachtrust bleek Kathmandu overdag een stuk leuker. Drukke straatjes met ontzettend veel winkeltjes en restaurants (vooral in de toeristenbuurt Thamel waar we zaten). De sfeer was er fijn en t rook overal vaag naar de wierook die tussen de straatstenen en op andere plekken stond. De straten waren niet alleen druk met voetgangers, ook (opvallend kleine) taxi's en scooters banen zicht er al toeterend een weg doorheen.We genoten van alles indrukken, ondanks al het getoeter en de kooplui die veel opdringeriger zijn dan in Thailand: "wanna buy cashmire scarf?", "nice henna for you mad'm?", "trekking? hotel? I can help!", "Hasijsh sir?". Na een resolute "no, thank you" stoppen ze gelukkig wel, dus vervelend en opdringerig zoals in India is het niet.
Toen mochten we weer naar het vliegveld. Nadat we vertelde over onze tassen konden we gewoon weer, via de uitgang, naar de bagagebanden lopen. Iedereen wist ook meteen dat t om Malaysian air ging, daarbij ging t kennelijk vaker mis. En zowaar! Om 12:40 kwam er een vliegtuig vanuit Kuala Lumpur aan en na 15 zenuwachtige minuten hadden we onze tassen weer! Dolblij gingen we terug naar t hostel.
Die middag hebben we nog even bij een festival dat gaande was gekeken (enorme hoeveelheden mensen). De dag erna liepen we naar Durbar square (oude gebouwen); weer genietend van alle leuke kleine straatjes, de drukte en de tempeltjes.
Inmiddels zijn we in Pokhara, na een busrit van ruim zeven uur (de afstand was ca 280 km) in een prima bus over kronkelende, zelden geasfalteerde wegen. Onderweg hadden we wat vertraging door een vrachtwagen vol rettich die omgevallen was. Ook regende het onderweg. Bij aankomst was het droog, maar onze tassen waren helaas wel wat nat (inclusief het wc-papier erin...). We vonden al snel een prima hostel in het fijne en veel rustigere Pokhara (met een prachtig meer en de Himalaya in de verte zichtbaar).
Onze eerste volledige dag hier, liepen we naar de andere kant van Pokhara Lakeside, om ons in te schrijven voor de meditatiecursus van volgend weekend. We wisten dat Els (die ik goed ken van mijn studie) daar op dat moment was en we zagen haar daar ook! De volgende dag zou ze naar Kathmandu gaan om Pim op te halen, maar die avond hebben we met z'n drieen gezellig wat gedronken. Vreemd en toch vertrouwd om een bekende in een onbekend land tegen te komen. (Els heeft overigens een aantal maanden vrijwillig onderzoek gedaan naar de kwaliteit van het drinkwater in een gebied in Nepal. Dat heeft ze behoorlijk succesvol afgerond en nu is ze er nog een aantal weken zelf aan t reizen).
De tweede dag was het stralend weer en konden we eindelijk optimaal genieten van het uitzicht op besneeuwde bergtoppen van de Himalaya. We besloten met een bootje naar de overkant van het meer te gaan en dan de 1 uur durende wandeling naar de World Peace Pagoda (een boeddhistisch bouwwerk op een bergje) te maken. Het was een mooie wandeling en het uitzicht vanaf de pagoda was schitterend. We liepen via de andere kant van de berg weer naar beneden, waar we bij een "highway" (met asfalt!) uit zouden komen, vanaf waar we naar lakeside (waar ons hostel zit) terug konden lopen. De tocht naar beneden was iets langer dan we verwacht hadden, maar het was heerlijk weer en het uitzicht was prachtig. Toch waren we blij toen we weer in bewoonde wereld waren en konden lunchen. Uiteindelijk hebben we een uur of drie gedaan over de weg naar beneden. Van al het bergwanden en de hele dag de zon, waar we niet aan gewend zijn, waren we erg rozig/moe en gaar. Vroeg naar bed dus en de dag erna verhuizen naar een ander hostel. In ons eerste hostel konden we namelijk niets opladen... De stroom is hier niet 24 uur, maar alleen op bepaalde, aangegeven, tijdstippen (Els wist te vertellen dat alle stroom hier wel duurzaam wordt opgewekt!) en het hostel waar we eerst zaten had 1 stopcontact in de kamer en die deed het niet. Ons nieuwe hostel zit aan de andere kant van lakeside en heeft een mooi uitzicht over het meer en er zijn werkende stopcontacten! Helaas zat er 's avonds wel een redelijk grote spin in onze kamer. Beide zijn we niet bang, maar in een land waar ze misschien giftig kunnen zijn... Gelukkig was Peter zo dapper hem te vangen en buiten neer te zetten!
Onze dagen hier vullen we met ronddwalen en van het mooie uitzicht en de heerlijke masala thee hier genieten.
De foto's van de schitterende omgeving laten nog even op zich wachten. De wifi hier is ontzettend traag en foto's uploaden is dus erg meditatief werk, maar ik zal mn best doen!
liefs,
Dorine&Peter
Een nieuw land: Nepal. Het is hier absoluut anders dan in Thailand en Laos. Na een prima vlucht via Kuala Lupur kwamen we aan op het vliegveldje dat een stuk primitiever bleek dan het moderne en grote Bangkok. Bij aankomst moesten we een immigratie formulier invullen. Iedereen drong om bij de papiertjes te komen en t was een enorm gekrioel om de tafels heen. Vervolgens langs de paspoort controle; er stond een rode lijn waarachter je op je beurt moest wachten, maar toen mijn paspoort gecontroleerd werd en Peter achter de lijn stond te wachten, stonden er ineens een stuk of zeven Nepalezen om mij heen die zo snel mogelijk, liefst tussen mijn papier werk in, geholpen wilden worden. Op mijn visum stond niet tot wanneer die geldig was (alleen dat t 6 maanden na uitgifte was) dus dat zorgde voor wat verwarring bij de man achter de balie en hij liep weg met mijn paspoort (!). Gelukkig bleef hij in zicht en kwam al snel terug en alles bleek in orde en ik mocht t land in. Ook bij Peter ging alles goed. Toen naar de bagage band voor onze tassen. De band stopte regelmatig met bewegen en op een bepaald moment leken er geen nieuwe tassen meer te komen, terwijl er nog veel mensen stonden te wachten. Iemand kwam vertellen wat er aan de hand was, maar helaas was ons Nepalees nog niet zo goed. Een vriendelijk man vertaalde voor de westerlingen: 72 tassen waren helaas in Kuala Lumpur achter gebleven. We moesten de barcodes van de stickers van de tassen laten afstrepen op een lijst en dan de volgende dag terug komen om 12:40, wanneer er weer een vliegtuig uit Kuala Lumpur aan zou komen. Wij baalden enorm; dat is niet echt wat je wil horen als je na 7 uur vliegen om 23:30 lokale tijd op een vliegveld staat. Het was echter niet anders en ook het af laten strepen van de barcodes ging gepaard met ontzettend gedrang bij de kleine balie. Ik besloot er echter vol voor te gaan en binnen 2 minuten konden we, helaas zonder tassen, naar buiten. Daar stond iemand met mijn naam op een bordje! (raar gezicht, nooit eerder gehad) Hij reed ons naar het hostel dat we op aanraden van Els hadden geboekt. Het bleek dat tassen regelmatig later kwamen en dat dat altijd goed kwam.
Kathmandu gaf geen goede eerste indruk. Het was midden in de nacht en het leven stopt daar rond 23:00, dus alles was donker (er is ook niet de hele dag stroom). De ATM's waar we langs gingen om Nepalese rupees te pinnen werden bewaakt, wat ook geen veilig gevoel gaf. In t hostel werden we gelukkig vriendelijk ontvangen door een slaperige man en de kamer was GEWELDIG: het bed was heerlijk zacht en de dekens (die we nu eindelijk weer nodig hadden) waren dat ook. Ondanks de tassenstress hebben we erg goed geslapen. Dat kon ook komen doordat we de laatste nacht in Bangkok een buurman hadden die om de paar uur ineens z'n licht aan deed, ging rondscharrelen en weer t licht uit deed; niet erg fijn aangezien zijn raam recht tegenover t onze was en de gordijnen dun waren.
Na de heerlijke nachtrust bleek Kathmandu overdag een stuk leuker. Drukke straatjes met ontzettend veel winkeltjes en restaurants (vooral in de toeristenbuurt Thamel waar we zaten). De sfeer was er fijn en t rook overal vaag naar de wierook die tussen de straatstenen en op andere plekken stond. De straten waren niet alleen druk met voetgangers, ook (opvallend kleine) taxi's en scooters banen zicht er al toeterend een weg doorheen.We genoten van alles indrukken, ondanks al het getoeter en de kooplui die veel opdringeriger zijn dan in Thailand: "wanna buy cashmire scarf?", "nice henna for you mad'm?", "trekking? hotel? I can help!", "Hasijsh sir?". Na een resolute "no, thank you" stoppen ze gelukkig wel, dus vervelend en opdringerig zoals in India is het niet.
Toen mochten we weer naar het vliegveld. Nadat we vertelde over onze tassen konden we gewoon weer, via de uitgang, naar de bagagebanden lopen. Iedereen wist ook meteen dat t om Malaysian air ging, daarbij ging t kennelijk vaker mis. En zowaar! Om 12:40 kwam er een vliegtuig vanuit Kuala Lumpur aan en na 15 zenuwachtige minuten hadden we onze tassen weer! Dolblij gingen we terug naar t hostel.
Die middag hebben we nog even bij een festival dat gaande was gekeken (enorme hoeveelheden mensen). De dag erna liepen we naar Durbar square (oude gebouwen); weer genietend van alle leuke kleine straatjes, de drukte en de tempeltjes.
Inmiddels zijn we in Pokhara, na een busrit van ruim zeven uur (de afstand was ca 280 km) in een prima bus over kronkelende, zelden geasfalteerde wegen. Onderweg hadden we wat vertraging door een vrachtwagen vol rettich die omgevallen was. Ook regende het onderweg. Bij aankomst was het droog, maar onze tassen waren helaas wel wat nat (inclusief het wc-papier erin...). We vonden al snel een prima hostel in het fijne en veel rustigere Pokhara (met een prachtig meer en de Himalaya in de verte zichtbaar).
Onze eerste volledige dag hier, liepen we naar de andere kant van Pokhara Lakeside, om ons in te schrijven voor de meditatiecursus van volgend weekend. We wisten dat Els (die ik goed ken van mijn studie) daar op dat moment was en we zagen haar daar ook! De volgende dag zou ze naar Kathmandu gaan om Pim op te halen, maar die avond hebben we met z'n drieen gezellig wat gedronken. Vreemd en toch vertrouwd om een bekende in een onbekend land tegen te komen. (Els heeft overigens een aantal maanden vrijwillig onderzoek gedaan naar de kwaliteit van het drinkwater in een gebied in Nepal. Dat heeft ze behoorlijk succesvol afgerond en nu is ze er nog een aantal weken zelf aan t reizen).
De tweede dag was het stralend weer en konden we eindelijk optimaal genieten van het uitzicht op besneeuwde bergtoppen van de Himalaya. We besloten met een bootje naar de overkant van het meer te gaan en dan de 1 uur durende wandeling naar de World Peace Pagoda (een boeddhistisch bouwwerk op een bergje) te maken. Het was een mooie wandeling en het uitzicht vanaf de pagoda was schitterend. We liepen via de andere kant van de berg weer naar beneden, waar we bij een "highway" (met asfalt!) uit zouden komen, vanaf waar we naar lakeside (waar ons hostel zit) terug konden lopen. De tocht naar beneden was iets langer dan we verwacht hadden, maar het was heerlijk weer en het uitzicht was prachtig. Toch waren we blij toen we weer in bewoonde wereld waren en konden lunchen. Uiteindelijk hebben we een uur of drie gedaan over de weg naar beneden. Van al het bergwanden en de hele dag de zon, waar we niet aan gewend zijn, waren we erg rozig/moe en gaar. Vroeg naar bed dus en de dag erna verhuizen naar een ander hostel. In ons eerste hostel konden we namelijk niets opladen... De stroom is hier niet 24 uur, maar alleen op bepaalde, aangegeven, tijdstippen (Els wist te vertellen dat alle stroom hier wel duurzaam wordt opgewekt!) en het hostel waar we eerst zaten had 1 stopcontact in de kamer en die deed het niet. Ons nieuwe hostel zit aan de andere kant van lakeside en heeft een mooi uitzicht over het meer en er zijn werkende stopcontacten! Helaas zat er 's avonds wel een redelijk grote spin in onze kamer. Beide zijn we niet bang, maar in een land waar ze misschien giftig kunnen zijn... Gelukkig was Peter zo dapper hem te vangen en buiten neer te zetten!
Onze dagen hier vullen we met ronddwalen en van het mooie uitzicht en de heerlijke masala thee hier genieten.
De foto's van de schitterende omgeving laten nog even op zich wachten. De wifi hier is ontzettend traag en foto's uploaden is dus erg meditatief werk, maar ik zal mn best doen!
liefs,
Dorine&Peter
-
05 Maart 2014 - 12:27
Marcel Trapman:
En wanneer gaan jullie de Himalaya beklimmen?
Jullie hebben nog een paar dagen dus dat kan best :)
Marcel/papa -
06 Maart 2014 - 14:41
Oma En Opa Trapman:
Hallo Peter en Dorine,
Vinden jullie het erg vreemd als we toch een beetje jaloers op jullie zijn?
Wij hebben ook uitzicht op de Himalaya, maar dan via de laptop en ja, je weet nooit wat voor 'n soort spin je daar tegenkomt . . . !
Jullie reis zit er bijna op, maar wat een herinneringen zullen jullie daaraan houden.
Wij wensen jullie een goede reis terug.
Peter, alvast gefeliciteerd met je verjaardag, ook Dorine natuurlijk.
Oma en opa
