Laos, wat korter dan gepland
Blijf op de hoogte en volg Dorine
08 Februari 2014 | Laos, Pakxe
Lieve allemaal,
Na een extra dagje in Nong Khai zijn we zaterdag de friendship bridge overgestoken naar Laos. Een tuktuk naar de grens, Thailand uitgestempeld worden, met een bus de brug over en vervolgens een zooi papieren invullen om een visum voor Laos te krijgen. Wat een onzin willen ze altijd van je weten: where will you stay in Laos? (well.. we don't now!), twee keer de vraag naar de expire date (maar van wat? paspoort en?). Gelukkig wordt er ook totaal niet naar gekeken en kregen we gewoon ons prachtige visum voor Laos in ons paspoort. Na wat tuktuk-mensen die ons bleven achtervolgen en ons bijna een tuktuk in trokken, vonden we de bus naar Vientiane, de hoofdstad van Laos die 20 km van de grens af lag. Daar aangekomen zochten we in de bloedhitte naar n hostel (we hebben t hier zooo vervelend, midden op de dag is t bijna te warm om iets te doen...). Helaas bleek in Vientiane de prijs van een kamer (en eigenlijk ook van al t andere) hoger te liggen dan we van Thailand gewend waren, dus dat was jammer, maar gelukkig zijn t geen westers hoge prijzen. (1,5-2 euro voor een maaltijd ipv 0.75-1,5 euro). Vientiane is een leuke stad met duidelijk invloeden van de tijd dat de Fransen er domineerden. Er zijn schattige kleine restaurantjes en partisserietjes waar ze ook stokbrood, croissants en dergelijken verkopen! Het is niet zo geweldig als in Frankrijk, maar een welkome afwisselingen op alle rijst.
We bleven een paar dagen in Vientiane, keken rond, bezochten een tempel, beklommen de Patuxai (de Arc de Triomph van Vientiane) en genoten daar van een best mooi uitzicht. Tevens zijn we langs gegaan bij COPE, een centrum waar de proteses maken, met name voor mensen die gewond zijn geraakt voor op onontplofte bommen te stappen of in de buurt te zijn toen ze ontploften. Deze bommen zijn ten tijden van de Vietnamoorlog op Laos gegooid, en Laos heeft het hoogste aantal onontplofte bommen er inwoner. Het is dus een serieus gevaar en COPE helpt mensen die tijdens hun bezigheden in een van de vele dorpen waar nog bommen of resten ervan liggen gewond zijn geraakt. Nog steeds kosten deze dingen elk jaar leven en ledematen. Ze zijn ook bezig met het opruimen van alles bommen, maar dit is n enorm groot en gevaarlijk karwei. Helaas is er ook een zwarte markt voor de oorlogsresten en veel dorpen leven op het veramelen ervan. Dit is ongetraind natuurlijk er gevaarlijk. Het was boeiend om te zien. Wat ook leuk was was het karma cafeetje dat erbij zat, waar ze eigengemaakt ijs (en ijsshakes!) hadden. Om de goede bezigheden van COPE te steunen heeft Peter daar een "vloeibare snickers" gedronken en ik een ijzige Laos koffie. De avonden in Vientiane brachten we door met wandelingetjes over de mooie boulevard aan de Mekong. Verder hebben we onszelf er verwend door pizza te gaan eten, die natuurlijk belachelijk door was voor daar, maar wel lekker (niet zo goed als de pizza's die Peter maakt, maar toch).
Na Vientiane pakte we de bus naar Paksan om in kortere stukjes de zuidelijke weg naar Pakse af te leggen, vanaf waar we naar de 4000 islands willen. Dit hadden we opgeslitst in 3 busstukken. De eerst ging van Vientiane in 3 uur naar Paksan, de tweede van Paksan naar Tha Khaek in 4 uur en de laatste in 6 uur (dat was t plan) van Tha Khaek naar Pakse. Uiteindelijk hebben we in Paksan en Tha Khaek maar 1 nacht doorgebracht en hadden we drie heftige busdagen achter elkaar.
Waarom het heftig was en wat voor dingen we meemaakten zal ik vertellen:
De eerste busrit (3 uur): In Vientiane zat de bus al redelijk vol, op het dak lag een stapel van dingen, de laadruimte zat waarschijnlijk vol, want onze tassen gingen mee de bus in, waar het achterste gedeelte ook vol zat. We hadden gelukkig nog wel zitplekken. Sommige andere moesten op tassen zitten. Verder rook de bus wat chemisch en deed de arcon t niet/was er geen fan, dus t was erg heet. Gelukkig stond de deur de hele weg open voor wat frisse lucht. Ergens halverwege stopten we ook ineens bij een soort afval stortplekje, we vroegen ons af waarom. Dat werd snel duidelijk: een groot deel van de mannen stapte uit, versreidde zich langs de randen en plaste... Wat is t soms toch handig om een man te zijn. In Paksan bleek geen busstation te zijn, maar werden we tegenover Paksan hotel gedropt, we vonden het hostel van t dorp en de eigenaresse was aardig, de kamer wel prima en de wifi uitstekend. Helaas weinig eet-standjes en alleen een klein winkeltje. De volgende ochtend was brood ofzo als ontbijt geen optie, dus aten we crackers. Rijst met gewokte groente of noodlesoep hoefde we nog even niet.
De tweede busrit (4 uur): 's ochtends stonden we weer tegenover t Paksan hotel en wachtten we op een bus die langs zou rijden die we tot stoppen mochten wapperen. Gelukkig verscheen er al na een halfuur een bus, helaas, was deze bus weer redelijk vol (er stond zelfs n scooter in de bus, naast de chauffeur). Gelukkig konden onze tassen in de laadruimte, helaas waren alle stoelen vol. Gelukkig hadden ze plastic krukjes in t gangpad waar we op konden zitten, helaas was t weer bloedheet. Bovendien heb je nog de chaos in de bussen; er lijken geen vaste stopplekken dus iedereen roept waar hij/zij eruit moet en baant zich dan n weg naar voren. De stops zijn random en duren soms ineens best lang en vragen hoelang en hoeveel er gestopt gaat worden is niet echt een optie (ze weten t niet of begrijpen je niet). Het laatste uur kon ik uiteindelijk op n echte stoel zitten (2 vrouwen duwde me vriendelijk naar een lege stoel). De bussen komen we altijd aan na de aangegeven reistijd van de Lonely Planet, dus dat is fijn. Uiteindelijk kwamen we aan in Tha Kheak en deelden we n tuktuk met twee Noorse meisjes deelden. Zij waren in 4 weken door Nepal, Myanmar en nu Laos gereist (ze vonden t zelf ook wel wat druk). Het guest house was redelijk, maar niet heel fijn (pluspunt waren de 3 gecko's in onze kamer!) en het dorpje was ronduit saai en ver lopen (wel mooi uitzicht over de Mekong rivier). Dus we besloten (Peter met pijn in zijn hart) de volgende ochtend om 7:30 een tuktuk te pakken om om 8:30 de VIP (jaja) bus naar Pakse te nemen. De ochtend was een stuk dragelijker toen we merkten dat we wel al om 7 uur konden ontbijten en dus konden genieten van yoghurt met muesli en fruit, ipv crackers.
De derde busrit (zou 6 uur zijn, werd 7.5): de VIP bus, stelde natuurlijk weinig voor, kapotte (maar nog wel oke) stoelen en de beloofde aircon heeft t in totaal misschien 15 minuten gedaan. Wederom hadden we gezelschap van een scooter in t gangpad en waren er stoeltjes voor t geval er meer mensen dan stoelen waren (uiteindelijk was er maar 1 nodig). De busrit verliep weer redelijk tzelfde als de vorige, veel random stops waar soms wel en soms niet mensen uit/instapten en het was warm. Wel zaten we deze keer met een grotere hoeveelheid andere farang (westerlingen). Behalve dat de rit niet echt VIP was verliep hij redelijk goed, de eerste 2 uur... Toen hield de motor er mee op. We begaven ons maar naar buiten (er was gelukkig ook n toiletgebouwtje in de buurt en straatstandjes voor hen die wat wilde eten) en hoopten dat de bus snel gemaakt werd. De chauffeur was gelukkig ook monteur en lag al snel in de motor te sleutelen. Na krap een uur reden we weer! Heerlijk! Wel was t inmiddels midden op de dag en hadden we t idee dat we langzaam smolten. Toen de bus weer ergens lang stilstond ging Peter een fles gekoeld water halen; de beste 5000 kip (ca 50 cent) die we ooit uitgegeven hebben! heerlijk om de koele fles tegen onze nek aan te houden en wat koud water te drinken. De stop bleek nodig omdat de motor oververhit dreigde te raken en t normale koelsysteem t niet meer deed, dus waren de chauffeur en bijrijder druk water over de motor aan t gooien... Het zag en bijzonder uit, emmers vol water werden het koelgedeelte ingegoten en ook gewoon op de motor gegooid (zie ook foto's). Na dit avontuur kwamen we slechts 1,5 uur later dan gepland bij t busstation in Pakse aan. Deze lag weer eens een paar kilometer uit t dorp, waardoor we in tuktuks mochten. Alle Lao mensen uit de bus stapte vreemd genoeg hier niet uit, waardoor een vrouw uit Manchester suggereerde dat dit misschien de manier was voor tuktuks om, in samenwerking met de bussen, iets extra's aan de toeristen te verdienen. "In India they would call it a scam, here they call it communism" zoals ze zei. Toch vond niemand t erg om uit de hete bus te zijn en met de wind in ons haar in n tuktuk te zitten.
In Pakse aangekomen bleek de hoofdweg een opgebroken zandbak en her en der modderpoel, maar hij was nog goed genoeg begaanbaar. We kozen t eerste beste hostel en genoten van een douche, wat kan dat fijn zijn. Toen moesten we echt op zoek naar n ATM, we waren bijna blut. Helaas bleken de meeste ATM's kapot of onze kaart niet aan te kunnen. Tot we de (volgens een Franse vrouw) enige 2 ATM's vonden die t wel deden! Daarna lekker gegeten bij een klein, goedkoop Indiaas restaurantje. Pakse is een stuk beter dan Paksan en Tha Khaek, maar niet zo fijn als Vientiane was. Vandaag hebben we een nieuw hostel gevonden dat een iets fijnere kamer heeft en ook nog goedkoper is (wauw). We blijven hier vandaag en morgen om bij te komen van de bussen en gaan dan een poging doen om naar de 4000 islands te gaan (met n minibus, wat sneller en comfortabeler is dan de andere bussen). Al met al is Laos prima te doen, maar Thailand is toch wat fijner en makkelijker te bereizen, want zoals een Amerikaans(?) meisje uit de bus zei in Laos lijkt het erop dat: "Everything is broken everywhere". Toch vluchten we niet meteen naar Thailand, want de 4000 island beloven mooi en rustig te zijn. We zullen jullie laten weten hoe dat was.
En dan nog de link naar de foto's: https://plus.google.com/photos/118400092123773672870/albums/5977971195587022529?authkey=CODjod3yg-izBw
liefs,
Dorine & Peter
Na een extra dagje in Nong Khai zijn we zaterdag de friendship bridge overgestoken naar Laos. Een tuktuk naar de grens, Thailand uitgestempeld worden, met een bus de brug over en vervolgens een zooi papieren invullen om een visum voor Laos te krijgen. Wat een onzin willen ze altijd van je weten: where will you stay in Laos? (well.. we don't now!), twee keer de vraag naar de expire date (maar van wat? paspoort en?). Gelukkig wordt er ook totaal niet naar gekeken en kregen we gewoon ons prachtige visum voor Laos in ons paspoort. Na wat tuktuk-mensen die ons bleven achtervolgen en ons bijna een tuktuk in trokken, vonden we de bus naar Vientiane, de hoofdstad van Laos die 20 km van de grens af lag. Daar aangekomen zochten we in de bloedhitte naar n hostel (we hebben t hier zooo vervelend, midden op de dag is t bijna te warm om iets te doen...). Helaas bleek in Vientiane de prijs van een kamer (en eigenlijk ook van al t andere) hoger te liggen dan we van Thailand gewend waren, dus dat was jammer, maar gelukkig zijn t geen westers hoge prijzen. (1,5-2 euro voor een maaltijd ipv 0.75-1,5 euro). Vientiane is een leuke stad met duidelijk invloeden van de tijd dat de Fransen er domineerden. Er zijn schattige kleine restaurantjes en partisserietjes waar ze ook stokbrood, croissants en dergelijken verkopen! Het is niet zo geweldig als in Frankrijk, maar een welkome afwisselingen op alle rijst.
We bleven een paar dagen in Vientiane, keken rond, bezochten een tempel, beklommen de Patuxai (de Arc de Triomph van Vientiane) en genoten daar van een best mooi uitzicht. Tevens zijn we langs gegaan bij COPE, een centrum waar de proteses maken, met name voor mensen die gewond zijn geraakt voor op onontplofte bommen te stappen of in de buurt te zijn toen ze ontploften. Deze bommen zijn ten tijden van de Vietnamoorlog op Laos gegooid, en Laos heeft het hoogste aantal onontplofte bommen er inwoner. Het is dus een serieus gevaar en COPE helpt mensen die tijdens hun bezigheden in een van de vele dorpen waar nog bommen of resten ervan liggen gewond zijn geraakt. Nog steeds kosten deze dingen elk jaar leven en ledematen. Ze zijn ook bezig met het opruimen van alles bommen, maar dit is n enorm groot en gevaarlijk karwei. Helaas is er ook een zwarte markt voor de oorlogsresten en veel dorpen leven op het veramelen ervan. Dit is ongetraind natuurlijk er gevaarlijk. Het was boeiend om te zien. Wat ook leuk was was het karma cafeetje dat erbij zat, waar ze eigengemaakt ijs (en ijsshakes!) hadden. Om de goede bezigheden van COPE te steunen heeft Peter daar een "vloeibare snickers" gedronken en ik een ijzige Laos koffie. De avonden in Vientiane brachten we door met wandelingetjes over de mooie boulevard aan de Mekong. Verder hebben we onszelf er verwend door pizza te gaan eten, die natuurlijk belachelijk door was voor daar, maar wel lekker (niet zo goed als de pizza's die Peter maakt, maar toch).
Na Vientiane pakte we de bus naar Paksan om in kortere stukjes de zuidelijke weg naar Pakse af te leggen, vanaf waar we naar de 4000 islands willen. Dit hadden we opgeslitst in 3 busstukken. De eerst ging van Vientiane in 3 uur naar Paksan, de tweede van Paksan naar Tha Khaek in 4 uur en de laatste in 6 uur (dat was t plan) van Tha Khaek naar Pakse. Uiteindelijk hebben we in Paksan en Tha Khaek maar 1 nacht doorgebracht en hadden we drie heftige busdagen achter elkaar.
Waarom het heftig was en wat voor dingen we meemaakten zal ik vertellen:
De eerste busrit (3 uur): In Vientiane zat de bus al redelijk vol, op het dak lag een stapel van dingen, de laadruimte zat waarschijnlijk vol, want onze tassen gingen mee de bus in, waar het achterste gedeelte ook vol zat. We hadden gelukkig nog wel zitplekken. Sommige andere moesten op tassen zitten. Verder rook de bus wat chemisch en deed de arcon t niet/was er geen fan, dus t was erg heet. Gelukkig stond de deur de hele weg open voor wat frisse lucht. Ergens halverwege stopten we ook ineens bij een soort afval stortplekje, we vroegen ons af waarom. Dat werd snel duidelijk: een groot deel van de mannen stapte uit, versreidde zich langs de randen en plaste... Wat is t soms toch handig om een man te zijn. In Paksan bleek geen busstation te zijn, maar werden we tegenover Paksan hotel gedropt, we vonden het hostel van t dorp en de eigenaresse was aardig, de kamer wel prima en de wifi uitstekend. Helaas weinig eet-standjes en alleen een klein winkeltje. De volgende ochtend was brood ofzo als ontbijt geen optie, dus aten we crackers. Rijst met gewokte groente of noodlesoep hoefde we nog even niet.
De tweede busrit (4 uur): 's ochtends stonden we weer tegenover t Paksan hotel en wachtten we op een bus die langs zou rijden die we tot stoppen mochten wapperen. Gelukkig verscheen er al na een halfuur een bus, helaas, was deze bus weer redelijk vol (er stond zelfs n scooter in de bus, naast de chauffeur). Gelukkig konden onze tassen in de laadruimte, helaas waren alle stoelen vol. Gelukkig hadden ze plastic krukjes in t gangpad waar we op konden zitten, helaas was t weer bloedheet. Bovendien heb je nog de chaos in de bussen; er lijken geen vaste stopplekken dus iedereen roept waar hij/zij eruit moet en baant zich dan n weg naar voren. De stops zijn random en duren soms ineens best lang en vragen hoelang en hoeveel er gestopt gaat worden is niet echt een optie (ze weten t niet of begrijpen je niet). Het laatste uur kon ik uiteindelijk op n echte stoel zitten (2 vrouwen duwde me vriendelijk naar een lege stoel). De bussen komen we altijd aan na de aangegeven reistijd van de Lonely Planet, dus dat is fijn. Uiteindelijk kwamen we aan in Tha Kheak en deelden we n tuktuk met twee Noorse meisjes deelden. Zij waren in 4 weken door Nepal, Myanmar en nu Laos gereist (ze vonden t zelf ook wel wat druk). Het guest house was redelijk, maar niet heel fijn (pluspunt waren de 3 gecko's in onze kamer!) en het dorpje was ronduit saai en ver lopen (wel mooi uitzicht over de Mekong rivier). Dus we besloten (Peter met pijn in zijn hart) de volgende ochtend om 7:30 een tuktuk te pakken om om 8:30 de VIP (jaja) bus naar Pakse te nemen. De ochtend was een stuk dragelijker toen we merkten dat we wel al om 7 uur konden ontbijten en dus konden genieten van yoghurt met muesli en fruit, ipv crackers.
De derde busrit (zou 6 uur zijn, werd 7.5): de VIP bus, stelde natuurlijk weinig voor, kapotte (maar nog wel oke) stoelen en de beloofde aircon heeft t in totaal misschien 15 minuten gedaan. Wederom hadden we gezelschap van een scooter in t gangpad en waren er stoeltjes voor t geval er meer mensen dan stoelen waren (uiteindelijk was er maar 1 nodig). De busrit verliep weer redelijk tzelfde als de vorige, veel random stops waar soms wel en soms niet mensen uit/instapten en het was warm. Wel zaten we deze keer met een grotere hoeveelheid andere farang (westerlingen). Behalve dat de rit niet echt VIP was verliep hij redelijk goed, de eerste 2 uur... Toen hield de motor er mee op. We begaven ons maar naar buiten (er was gelukkig ook n toiletgebouwtje in de buurt en straatstandjes voor hen die wat wilde eten) en hoopten dat de bus snel gemaakt werd. De chauffeur was gelukkig ook monteur en lag al snel in de motor te sleutelen. Na krap een uur reden we weer! Heerlijk! Wel was t inmiddels midden op de dag en hadden we t idee dat we langzaam smolten. Toen de bus weer ergens lang stilstond ging Peter een fles gekoeld water halen; de beste 5000 kip (ca 50 cent) die we ooit uitgegeven hebben! heerlijk om de koele fles tegen onze nek aan te houden en wat koud water te drinken. De stop bleek nodig omdat de motor oververhit dreigde te raken en t normale koelsysteem t niet meer deed, dus waren de chauffeur en bijrijder druk water over de motor aan t gooien... Het zag en bijzonder uit, emmers vol water werden het koelgedeelte ingegoten en ook gewoon op de motor gegooid (zie ook foto's). Na dit avontuur kwamen we slechts 1,5 uur later dan gepland bij t busstation in Pakse aan. Deze lag weer eens een paar kilometer uit t dorp, waardoor we in tuktuks mochten. Alle Lao mensen uit de bus stapte vreemd genoeg hier niet uit, waardoor een vrouw uit Manchester suggereerde dat dit misschien de manier was voor tuktuks om, in samenwerking met de bussen, iets extra's aan de toeristen te verdienen. "In India they would call it a scam, here they call it communism" zoals ze zei. Toch vond niemand t erg om uit de hete bus te zijn en met de wind in ons haar in n tuktuk te zitten.
In Pakse aangekomen bleek de hoofdweg een opgebroken zandbak en her en der modderpoel, maar hij was nog goed genoeg begaanbaar. We kozen t eerste beste hostel en genoten van een douche, wat kan dat fijn zijn. Toen moesten we echt op zoek naar n ATM, we waren bijna blut. Helaas bleken de meeste ATM's kapot of onze kaart niet aan te kunnen. Tot we de (volgens een Franse vrouw) enige 2 ATM's vonden die t wel deden! Daarna lekker gegeten bij een klein, goedkoop Indiaas restaurantje. Pakse is een stuk beter dan Paksan en Tha Khaek, maar niet zo fijn als Vientiane was. Vandaag hebben we een nieuw hostel gevonden dat een iets fijnere kamer heeft en ook nog goedkoper is (wauw). We blijven hier vandaag en morgen om bij te komen van de bussen en gaan dan een poging doen om naar de 4000 islands te gaan (met n minibus, wat sneller en comfortabeler is dan de andere bussen). Al met al is Laos prima te doen, maar Thailand is toch wat fijner en makkelijker te bereizen, want zoals een Amerikaans(?) meisje uit de bus zei in Laos lijkt het erop dat: "Everything is broken everywhere". Toch vluchten we niet meteen naar Thailand, want de 4000 island beloven mooi en rustig te zijn. We zullen jullie laten weten hoe dat was.
En dan nog de link naar de foto's: https://plus.google.com/photos/118400092123773672870/albums/5977971195587022529?authkey=CODjod3yg-izBw
liefs,
Dorine & Peter
-
09 Februari 2014 - 10:30
Marcel:
Mooi verhaal weer, leuk om zo een beetje op de hoogte te blijven.
In ieder geval kunnen jullie straks niet meer klagen over hoe het hier is ;)
Veel plezier en geduld nog!
Marcel/Papa
