Been there, Don Det
Blijf op de hoogte en volg Dorine
13 Februari 2014 | Laos, Pakxe
lieve allemaal,
Excuus voor de verschrikkelijke titel van dit stuk, maar beter goed gejat dat slecht verzonnen.
Inmiddels zijn we weer terug in Pakse na bijna 2 dagen op Don Det (1 van de 4000 eilanden) te hebben doorgebracht. Het was er fijn, maar 2 dagen was prima.
Eerst zal ik jullie wederom vertellen over de busreizen. De heenweg ging perfect! We zouden om 8 uur bij het hostel opgehaald worden door een minivan en om drie minuten over 8 stond hij er! Bovendien werden er niet meer mensen dan dat erin paste ingepropt en deed de aircon het! Na ruim n uur rijden hadden we n korte wc-/benen stek-/chips-met-diverse zeediersmaakjes-aanschaf-pauze waarna we weer soepel verder reden. Na minder dan 3 uur waren we bij t haven plaatsje. We vonden al snel de plek met de boten en ook daar hoefde we nog geen 10 minuten te wachten tot t bootje voor kwam varen en we naar Don Det voeren. We waren er uiteindelijk al om 12 uur!
Don Det is een beetje een hippieachtig eiland: ontspannen sfeer, strandje, veel barretjes, veel goedkope (niet erg luxe) bungalowtjes aan de rivierrand en veel backpackers. We vonden al snel een prima kamer, iets verder het eiland op, wat verder bij het stuk met de hoogste barretjes-dichtheid vandaan. Dit bleek niet per se nodig: er werd absoluut niet gefeest, alleen het en der wat gedronken en gepraat met muziek op de achtergrond. Ondanks het hoge toeristengehalte was het duidelijk dat dit nog niet lang het geval was. De stroom deed het pas vanaf een uur of 16/17 's avonds en hield rond 8/9 ur 's ochtends op. De bevolking bestond vooral uit vissers en mensen die een barretje met bungalows/kamers hadden. Ze waren allemaal erg ontspannen en lagen het grootste gedeelte van de dag niets te doen (net als de backpackers daar). De lage tafeltjes met kussens ernaast die zich op terrassen boven de rivier bestonden waren daar ook uitermate geschikt voor. Wij hebben daar ook veel tijd doorgebracht onder het genot van bananen of watermeloen shakes (als de stroom t deed) van maar 50 cent!
De eerste dagen hebben we nog wat rond gelopen en de tweede dag huurden we zelfs fietsen en zijn we naar de andere kant van t eiland gefietst om daar een brug naar het nabijgelegen Don (don=eiland) Khon te nemen, waar we een waterval konden bewonderen. Het fietsen was erg warm en vermoeiend (de fietsen liepen nogal aan), maar we hadden geen haast. Beide avonden hebben we ook wat barretjes bekeken (waaronder een drukbezochte reggaebar). Verder hebben we dankzij enkele uitspraken meer geleerd over de Lao-people:
Nadat we n halfuur op n cocktail zaten te wachten vroegen we ernaar en ze bleken m vergeten, vervolgens duurde t nog wel even en bij t serveren zei ze over de maker ervan: "He is slow, he is Lao". Later bestelde we er ook een banana-chocolate-pancake en na 1,5 uur, toen we besloten ook nog ergens anders te gaan kijken, bleek hij ook de pannenkoek weer helemaal vergeten te zijn. We kregen wel veer excuses.
Na die 2 dagen vond ik t wel mooi geweest (lang niets doen is niet helemaal mijn ding en gelukkig had Peter t inmiddels gehad met al t zand overal). We kochten n ticket voor de boot en minivan en... de boot vertrok, na wat chaos, 20 minuten te laat en toen we in de haven waren mochten we 1,5 uur wachten om een bus (die absoluut geen minivan was, geen aircon had en meer mensen huisde dan stoelen, wederom dankzij krukjes). Het wachten voelde doelloos omdat we totaal niet geïnformeerd werden over hoe lang t allemaal zou duren en of er uberhaupt nog een bus zou komen. Maar we zaten bij een winkeltje met prima stokbroodjes en we trakteerden onszelf ook op een brownie(!)magnum. Inmiddels zijn we redelijk goed aan t worden in t zen-wachten en er vertrouwen in te hebben dat t goed komt. We kregen uiteindelijk plekken naast de chauffeur. Peter vreesde het eerste gedeelte voor zn stuitje, omdat we met 3 op de 2 plekken naar de chauffeur zaten en hij precies op n harde rand zat. Ik zat gezellig naast de chauffeur en mijn linkerbeen kon het schakelen van dichtbij meemaken. Maar we hadden geluk! Na een halfuur moesten er mensen uit en zaten we met zn 2en riant voorin, met uitzicht op de weg en 2 openstaande ramen voor lucht! En er werd doorgereden! We waren uiteindelijk om 16:30 (ipv de beloofde 14u) in Pakse en ontdekte daar dat ze de weg nog verder hadden opgebroken (zie foto's).
We gaan vanmiddag weer naar Thailand dus we hebben wat laatste geld hier op te maken. Daardoor konden we een wat luxere kamer (met koelkast en zelfs vriezer) en zijn we goed aan t eten.
Hierbij de foto's van de mooie 4000 eilanden: https://plus.google.com/photos/118400092123773672870/albums/5979100128922475169?authkey=COOViJDxuc2uWA
Nu nog 2 weekjes in Thailand voor we naar Nepal gaan. Het Cambodjaplan is van de baan, omdat we geen zin hebben in weer allemaal grens gedoe en we ons dan moeten gaan haasten.
liefs,
Dorine & Peter
Excuus voor de verschrikkelijke titel van dit stuk, maar beter goed gejat dat slecht verzonnen.
Inmiddels zijn we weer terug in Pakse na bijna 2 dagen op Don Det (1 van de 4000 eilanden) te hebben doorgebracht. Het was er fijn, maar 2 dagen was prima.
Eerst zal ik jullie wederom vertellen over de busreizen. De heenweg ging perfect! We zouden om 8 uur bij het hostel opgehaald worden door een minivan en om drie minuten over 8 stond hij er! Bovendien werden er niet meer mensen dan dat erin paste ingepropt en deed de aircon het! Na ruim n uur rijden hadden we n korte wc-/benen stek-/chips-met-diverse zeediersmaakjes-aanschaf-pauze waarna we weer soepel verder reden. Na minder dan 3 uur waren we bij t haven plaatsje. We vonden al snel de plek met de boten en ook daar hoefde we nog geen 10 minuten te wachten tot t bootje voor kwam varen en we naar Don Det voeren. We waren er uiteindelijk al om 12 uur!
Don Det is een beetje een hippieachtig eiland: ontspannen sfeer, strandje, veel barretjes, veel goedkope (niet erg luxe) bungalowtjes aan de rivierrand en veel backpackers. We vonden al snel een prima kamer, iets verder het eiland op, wat verder bij het stuk met de hoogste barretjes-dichtheid vandaan. Dit bleek niet per se nodig: er werd absoluut niet gefeest, alleen het en der wat gedronken en gepraat met muziek op de achtergrond. Ondanks het hoge toeristengehalte was het duidelijk dat dit nog niet lang het geval was. De stroom deed het pas vanaf een uur of 16/17 's avonds en hield rond 8/9 ur 's ochtends op. De bevolking bestond vooral uit vissers en mensen die een barretje met bungalows/kamers hadden. Ze waren allemaal erg ontspannen en lagen het grootste gedeelte van de dag niets te doen (net als de backpackers daar). De lage tafeltjes met kussens ernaast die zich op terrassen boven de rivier bestonden waren daar ook uitermate geschikt voor. Wij hebben daar ook veel tijd doorgebracht onder het genot van bananen of watermeloen shakes (als de stroom t deed) van maar 50 cent!
De eerste dagen hebben we nog wat rond gelopen en de tweede dag huurden we zelfs fietsen en zijn we naar de andere kant van t eiland gefietst om daar een brug naar het nabijgelegen Don (don=eiland) Khon te nemen, waar we een waterval konden bewonderen. Het fietsen was erg warm en vermoeiend (de fietsen liepen nogal aan), maar we hadden geen haast. Beide avonden hebben we ook wat barretjes bekeken (waaronder een drukbezochte reggaebar). Verder hebben we dankzij enkele uitspraken meer geleerd over de Lao-people:
Nadat we n halfuur op n cocktail zaten te wachten vroegen we ernaar en ze bleken m vergeten, vervolgens duurde t nog wel even en bij t serveren zei ze over de maker ervan: "He is slow, he is Lao". Later bestelde we er ook een banana-chocolate-pancake en na 1,5 uur, toen we besloten ook nog ergens anders te gaan kijken, bleek hij ook de pannenkoek weer helemaal vergeten te zijn. We kregen wel veer excuses.
Na die 2 dagen vond ik t wel mooi geweest (lang niets doen is niet helemaal mijn ding en gelukkig had Peter t inmiddels gehad met al t zand overal). We kochten n ticket voor de boot en minivan en... de boot vertrok, na wat chaos, 20 minuten te laat en toen we in de haven waren mochten we 1,5 uur wachten om een bus (die absoluut geen minivan was, geen aircon had en meer mensen huisde dan stoelen, wederom dankzij krukjes). Het wachten voelde doelloos omdat we totaal niet geïnformeerd werden over hoe lang t allemaal zou duren en of er uberhaupt nog een bus zou komen. Maar we zaten bij een winkeltje met prima stokbroodjes en we trakteerden onszelf ook op een brownie(!)magnum. Inmiddels zijn we redelijk goed aan t worden in t zen-wachten en er vertrouwen in te hebben dat t goed komt. We kregen uiteindelijk plekken naast de chauffeur. Peter vreesde het eerste gedeelte voor zn stuitje, omdat we met 3 op de 2 plekken naar de chauffeur zaten en hij precies op n harde rand zat. Ik zat gezellig naast de chauffeur en mijn linkerbeen kon het schakelen van dichtbij meemaken. Maar we hadden geluk! Na een halfuur moesten er mensen uit en zaten we met zn 2en riant voorin, met uitzicht op de weg en 2 openstaande ramen voor lucht! En er werd doorgereden! We waren uiteindelijk om 16:30 (ipv de beloofde 14u) in Pakse en ontdekte daar dat ze de weg nog verder hadden opgebroken (zie foto's).
We gaan vanmiddag weer naar Thailand dus we hebben wat laatste geld hier op te maken. Daardoor konden we een wat luxere kamer (met koelkast en zelfs vriezer) en zijn we goed aan t eten.
Hierbij de foto's van de mooie 4000 eilanden: https://plus.google.com/photos/118400092123773672870/albums/5979100128922475169?authkey=COOViJDxuc2uWA
Nu nog 2 weekjes in Thailand voor we naar Nepal gaan. Het Cambodjaplan is van de baan, omdat we geen zin hebben in weer allemaal grens gedoe en we ons dan moeten gaan haasten.
liefs,
Dorine & Peter
-
21 Februari 2014 - 10:10
Marcel Trapman:
Leuk verslag weer Dorine.
Redigeert Peter Paul ook nog wat of is het alleen maar jouw inbreng :).
De foto's geven een goed beeld, vooral 'veel' gras zo te zien...
Geniet er nog maar even van.
Marcel/papa
BTW dat 'gedoe' bij de grens zou ik ook niet willen. Jullie zijn inmiddels immers ZEN....
